Blogia

Noira

Diferencias

Estoy de visita. No sabía si aún estaría este pequeño rincón por aquí.

He escrito poquissimo aquí, pero lo poco que hay para mi es uan época pasada y dolorosa. Supongo que por eso lo abandoné. Pues ahora todo es distinto, sigo sintiendo muchas cosas, los sentimientos son eternos, pero pueden modificarse para continuar adelante, y eso, creo, es lo que he conseguido.

Me releo alguno de los escritos, y sonrío, cuando antes, al escribirlos, podía llegar a llorar.

Todo a cambiado, yo he cambiado. La vida sigue...y quién sabe, tal vez algún día este blog vuelve a la carga.

Volví

No intentes controlar tu vida, al final ella siempre te controla a ti.

Y acaso no es la misma? Porque insitimos en decir que no la podemos controlar, que nunca irá todo como queremos que vaya?

Siempre pasará lo que tiene que pasar, quieras o no, porque es lo que hay. Somos los unicos culpables de todo lo que nos pasa, bueno o malo, pero de todo. Todo tiene un motivo y una finalidad, lo díficil es encontrar esa lección que te has intentado enseñar tu mismo y que tanto cuesta descifrar la mayoría de veces.

Si es una cosa buena no nos esforzamos en encontrarle los porques, las finalidades, ya nos está bién, aunque no tendría que ser, aprenderíamos tanto si analizaramos las cosas buenas una milésima parte de como lo hacemos con las malas....

En canvio las malas...Uff, las malas nos hacen buscar motivos, culpables, razones inexplicables que hacen que de una mala salga otra, y así sin parar...no sería mejor mirar de frente las cosas y luchar? Si, si lo sería, y todos lo hemos hecho una u otra vez, pero ni siquiera somos capaces de hacerlo siempre, por muy fuertes que nos creamos.

Pero que pasa con los que no son ni blancos ni negros, los que no sabemos como definir, los que nos vienen sin mas, porque tocan, pero nos descentran de mala manera? Que tenemos que hacer con ellos? Ni siquiera el mejor psicologo llegaría a encontrar una definición lo suficientemente buena para afrontarlos con tanta naturalidad como para hacerlos normales.

Y hasta aquí puedo ller por hoy...se me amontonan las ideas, los sentimientos, las cosas, los ideales...todo.

Besos, para el que llegue a éste rincón y lea...

Te hecho de menos

Te hecho de menos sin saberlo

Te hecho de menos sin quererlo

Te hecho de menos de más

Te hecho de menos más de lo necesario

Te hecho de menos porque te quiero

Te hecho de menos porque te odio

Te hecho de menos porque eres yo

Te hecho de menos porque soy tu

Te hecho de menos noche y día

Te hecho de menos en mi vida

Te hecho de menos en mi TODO.

Solo dejo de hecharte de menos en mis sueños, donde de vez en cuando apareces, para recordarme que te heche de menos.

...

NECESITO GRITARLO,

               DEJAR QUE EL VIENTO TE LO HAGA LLEGAR,

                                                               QUITARMELO DE DENTRO,

                                                                                                  DECIRTE

 

TE QUIERO

Reciclage

Hice este blog con la intención de dejar libres mis ideas, mis pensamientos, mis palabras prohibidas....no lo sé, no sé por que lo hice...un poco por que "todo el mundo lo hacía", UN POCO PORQUE CREÍA QUE ERA NECESARIO PARA MI.

No sé porque salió la mayuscula...pero me gusta...sí, así se queda...

Ahora releo el blog, y veo que he dejado salir de mi mente pensamientos atrapados hace años, que ha sido como una terapia personal, una manera de decirme todo aquello que no quería reconocer y que seguía ahí...

En parte me ha ido bien, pues me he desahogado, un poco no os penseis ahora que todo mi dolor se soluciona con quatro escritos...

Aún así, he tenido muy malos momentos por culpa de éste blog, pues aunque conocia mi dolor, nunca me habia dado cuenta de hasta donde podia llegar, aqui hay una pequeña parte de él, y me asusta, mucho...cuantos años tendrán que pasar para que huyan esos fantasmas?

Ya no so necessito....porque seguis ahi???????

En fin, espero que sea la última vez que escriba sobre ello, no quería hacer un blog por ellos, lo quería hacer por mi y para mi...y este no és el que yo quiero...

Tal vez tarde en escribir, tal vez no lo haga nunca más....

Besos.

Simplemente

Hoy simplemente tengo ganas de decirte que te quiero.

Que nunca sabré el porqué, pero te hecho de menos cuando me acuerdo de tí, quiero que me claves tu mirada que tanto me gusta, que me sonrías como solo tu sabes, y me dediques una de esas expresiones tuyas tan caracteríscticas y algunas veces maliciosas.

Ni tan solo sé si me enamoré, es increible, solo una fuerza nos enganchó, al menos a mi me pasó, dependía de ti. Bueno, no, depender no, me atraías como un imán, y me herías como un cuchillo cada vez que te ibas.

La última vez que te ví intenté bloquear esos sentimientos, y aunque tu lo creas, no pude. Me resistí por él, por que le quiero y quiero estar con él, pero los sentimientos esuvieron allí.

Ni te imaginas lo que me costó contenerme, y mas aún con la ayuda que tu me dabas...otra vez esa maldita atracción...nunca entenderé el sentimiento que me hizo quererte así, nunca sabré que era, pero siempre estaré contenta de haberte conocido y de haber compartido este sentimiento.

Eres una de las cosas mas bellas que me han pasado, poder sentir todo aquello fué doloroso pero magnífico.

Al final decidiste poner punto y final a todo esto, ni una llamada, ni una visita, ni una mirada, lo hecho de menos, pero también sé vivir sin ello, también sé vivir sin tí, aunque algún día me gustaría que decidieras volver.

Todo depende de tí, yo no te reprocho ni te reclamo nada.

Besos.

Destino

ël nos junto, y él nos separó...o no, él no, fuiste tú, solo tú decidiste irte...así, porque sí...no sé si algun día lo entenderé, pero sabes que?

me da igual, ya tube bastante(y tengo)en olvidar a la persona que tanto menciono en éste blog como para estar pendiente de ti también. me duele saber que no estás, no lo voy a negar, pero aprendí a vivir sin tí, como supuestamente he tenido que hacer en otras vidas, mi corazón ya debe ser fuerte contigo...no?

sí, creo que sí, ya aprendió anterirmente, y ha aprendido de nuevo...además con tu personalidad o se aprende o acabas loka...

Besos desde mi parte más profunda y sincera, si quieres ya sabes que estoy aquí, yo nunca te nagaré mi amistad...

...

Rosas

En un día de estos en que suelo pensar
"hoy va a ser el día menos pensado",
nos hemos cruzado, has decidido mirar,
a los ojitos azules que ahora van a tu lado
Desde el momento en el que te conocí
resumiendo con prisas Tiempo de Silencio
te juro que a nadie le he vuelto a decir
que tenemos el récord del mundo en querernos.

Por eso esperaba con la carita empapada
a que llegaras con rosas, con mil rosas para mí,
porque ya sabes que me encantan esas cosas
que no importa si es muy tonto, soy así.
Y aún me parece mentira que se escape mi vida
imaginando que vuelves a pasarte por aquí,
donde los viernes cada tarde, como siempre,
la esperanza dice "quieta, hoy quizás sí..."

Escapando una noche de un bostezo de sol
me pediste que te diera un beso.
Con lo baratos que salen mi amor,
qué te cuesta callarme con uno de esos.
Pasaron seis meses y me dijiste adiós,
un placer coincidir en esta vida.
Allí me quedé, en una mano el corazón,
y en la otra excusas que ni tú entendías.


Por eso esperaba con la carita empapada
a que llegaras con rosas, con mil rosas para mí,
porque ya sabes que me encantan esas cosas
que no importa si es muy tonto, soy así.
Y aún me parece mentira que se escape mi vida
imaginando que vuelves a pasarte por aquí,
donde los viernes cada tarde, como siempre,
la esperanza dice "quieta, hoy quizás sí..."

Y es que empiezo a pensar
que el amor verdadero es tan sólo el primero.
Y es que empiezo a sospechar
que los demás son sólo para olvidar.

Por eso esperaba con la carita empapada
a que llegaras con rosas, con mil rosas para mí,
porque ya sabes que me encantan esas cosas
que no importa si es muy tonto, soy así.
Y aún me parece mentira que se escape mi vida
imaginando que vuelves a pasarte por aquí,
dondé los viernes cada tarde, como siempre,
la esperanza dice "quieta, hoy quizás sí..."

 


La primera vez que escuché esta cancion, me puse a llorar, estava en una tienda de discos y aun asi no lo pude evitar...me dió la impressión que alguien me havia perseguido los meses anteriores para conseguir esta canción, habla de mi, de ti, de lo que fue "nosostros". Hace tiempo que la puedo escuchar e incluso sonreir recordandote...pero hace unos dias que ya no es así...

Ayer intenté cerrar la ultima puerta que te unia conmigo...pero no pude...y soy consciente que hay mas puertas...lo se...y ahi estan, inmobiles, sin cerrarse, pero tampoco abiertas...

No quiero que me persigas toda la vida, no quiero, pero es superior a mi, y es terrible enfrentarse a esto, la gente a la que quieres no sabe el porque y tu pareja puede creer que no le quieres cundo realmente es lo que más amas...pero tu fantasma, tu puñetero fantasma sigue ahi...sigue conmigo...sigue matandome...y yo sigo queriendote...te odio.

Sant Jordi

Como casi siempre se me borro el texto entero antes de publicarlo...el teclado y la pntalla intuyen que no quiero escribir, que no sé si merece la pena, que total pa que si no me desahogo como quisiera...en fin...

Pero es que sino como me desahogo??? Con Rayo no...ya tiene bastante con aguantarme...mis amig@s ... coincido poquissimo con ellos y a mis companyeros como que no...

De hecho el proble más grande no és con quien...sino Porque??

Ni yo sé el poruqe de todo...sé que hará que este mjor y lucho por eso...pero no se el porque estoy así...

la lágrimas no paran de llamarme para que las saque a pasear...estan pesadissimas...y no las puedo dejar...porque siempre llaman en los lugares menos oportunos...como ahora...que van a pensar si entrar a la oficina y me ven llorando....no me puedo permitir el lujo que me vengan a preguntar que me pasa...no, no lo soporto, explicaciones a vosotr@s de que??

En fin, que en el post que se me ha borrado también hablava de las personas que te fallan cuando menos te lo esperas...como dos con las que me he cruzado en la vida y que gracias a ell@s cada vez que alguien hace algo parecido a lo que hacían qualquiera de l@s dos me entra un pánico impressionante, me temo lo peor, me acuerdo del final, de la reacción, del después...y me derrumbo...aunke ahora no es momento ni lugar de habalar de estas dos personas....

Otro dia será mejor...decir siempre la verdad....

 

 

 

 

 

 

 

Ai, por cierto!!! no os conté que hoy al ser Sant Jordi en Catalunya hay una tradición preciosa....El hombre regala una rosa a la mujer y la mujer un libro al hombre....celebrando así también el dia del libro...no tengo ganas de contar la leyenda y demás...algun días hablaré con calma de Sant Jordi...

Recuerdos

Cada matí quan m'aixeco em faig una promesa que no aconsegueixo: OBLIDAR-TE.

Intento fer coses que no em relacionin amb tu, estar ocupada i no capficar-me, però la realitat és molt diferent, la realitat em fa veure moltes coses que fan inevitable el teu record.

No va ser molt llarg el temps que et vaig tenir al meu costat, però va ser tan intens que desprès de tant de temps els meus ulls continuen omplint-se de llàgrimes amb el teu record, així com onades del mar que van i venen però que mai desapareixen, com onades de mar que tant de temps vam observar plegats mentre estirats a la sorra abraçats gaudíem de les carícies de la brisa marina que ballava amb un suau ritme a la nostra pell, mentre els estels formaven un sostre magnífic fent de teloneres de la lluna que reflectida al mar semblava que ens mostrés un camí, un camí infinit per gaudir junts.

Van ser moments inoblidables, moments on el silenci transmetia un munt de sentiments que ens feia sentir més units, més plens, feliços.

Però tot d'una el mar va decidir deixar de cantar, la brisa no tenia cap ritme a seguir i ens abandonà formant-se en el cel com un grapat de núvols que van tapar els estels i així el nostre somni; alhora envoltant la lluna i fent ombra al nostre camí, posan-t'hi barreres indestructibles i trencant el nostre silenci, la nostra unió, la nostra felicitat.

Des d'aleshores em pregunto per què no vàrem ser capaços d'aturar aquesta tempesta que va acabar amb la nostra felicitat, o possiblement, només amb la meva, ja que des d'aleshores hem quedat separats per aquestes barreres que no em deixen saber què sents, que no em deixen veure't i que dia rere dia em fan anar a dormir sense haver-te oblidat.

 

                                                                                 NOIRA 2003

....

Llevo unos días intentando escribir cosas nuevas...pero cuando llebo medio texto lo releo y no me gusta.

sería mejor acabarlo y publicarlo directamente? no lo sé. tal vez tengo pánico de dar una imagen diferente a la mia, de no poder decir lo que realmente quiero decir...

Eso suele pasar hablando...la única diferencia es que aqui se puede evitar con más facilidad....

LLAMADA

LLAMADA

Escuché tu voz por primera vez.
Tu sonrisa me hizo vibrar.
Los nervios hacían que cada vez hablara más y más.
El tiempo se paró durante media hora, aunque juraría que iba más rápido…vaya cosas tan contradictorias que tiene la vida.
 

Tenemos nuestra canción, ahora también tenemos nuestro banco, el lugar desde donde he compartido contigo una de las llamadas más significativas que nunca he hecho.
Algún día, tu, Greecy, Rayo y yo estaremos en ese banco.
Y ya no disfrutaré solo de tu voz.
También de un calido abrazo.
De un susurro.
De un “te quiero”.
De ti…
 

Quien me iba a decir, hace 6 años, cuando intentaba conectarme a un Chat por primera vez, que tú estarías allí.
Y hoy, como tu has dicho he descubierto que eras de verdad. Que existen personas como tú:¡¡¡ indescriptibles!!!
 

Te quiero Luis,

Besos y abrazos.

P.D-no tengo la foto de nuestro banco...pero la pondré...

Por que?

Por que?

PQ despues de cuatro años aún estas en mi mente?

PQ aun siendo yo feliz no puedo olvidarte?

PQ nunca dejaras de estar presente?

PQ mi piel se estremece al mirarte?

PQ las lagrimas empujan si no puedo verte?

PQ todo esto si ni siquiera puedo hablarte?

PQ nunca conseguí recuperarte?

 

pk nunca cerré mi herida.

pk siempre te querré.

pk para mi nunka te fuiste.

pk es ka manera más cercana a tenerte.

pk la amistad perdida me enloquece.

pk ese esa es mi mayor pérdida.

pk nunca has pensado por ti mismo.

 

TE QUIERO.

Presentación

Presentación

Hola!

Acabo de hacer este blog como de casualidad. A medida de ir hablando con gente que tiene uno y de mis ganas de recuperar la escritura he decidido crear uno.

Y aqui estoy, intentando hacer una buena entrada al blog, no se exactamente de que voy a hablar ni que pasara con esto, pero lo que tengo claro es que quiero intentarlo.

Supongo que sera un lugar donde me voy a desahogar y escribir mis penas y alegrias, porque lo que es solucionar el mundo no lo voy a conseguir...

Como dije ayer, hace tiempo que se dice que el mundo "esta enfermo", pero es que ahora ya "esta enfermo terminal". Así que su arreglo es complicadisimo...

Muchos besos.

Noira